Schrijven kan ik niet laten, als kind niet en nu nog niet. Voor mij is het als reizen. Een begin, een eind en daar tussen in laat ik me graag verrassen. Ik noem het ‘op avontuur gaan in m’n hoofd’.
Op avontuur in m’n hoofd
Geeltjes met ideeën vullen langzaam mijn muur. De spanning bouwt zich op tot ik er niet meer omheen kan. Ik moet gaan schrijven, een nieuwe reis, een nieuw avontuur!
Andere wereld
Met een hoofd vol ideeën, lekkere schrijfblokken en m’n favoriete pen in de aanslag stap ik nieuwsgierig een andere wereld binnen. Een wereld waarin verhalen werkelijkheid worden en personages een eigen leven gaan leiden. Waarin ze m’n vrienden worden en soms m’n vijanden.
Schaven, schaven en nog eens…
Stukje bij beetje groeit het verhaal. Van korte skriebels op papier tot bijgeschaafde teksten in de computer. Nog een keer alles doornemen, hardop voorlezend. Die zin kan anders, zal ik daar toch niet…
Uitstellen van het onvermijdelijke
Met angst en beven stel ik het onvermijdelijke einde uit. Wanneer is een boek af?
“Als het gevoel erover goed is”, zegt de pianobuuf. “Luister naar haar”, vult m’n iets verderweg buum aan. Maar is m’n gevoel er over al goed?
Het is af…
Ik slijp, ik sleutel, tot ik met pijn in m’n hart weet dat ik afscheid moet nemen van de dierbaar geworden vrienden én vijanden. Dit is ’t. Meer kan ik er niet van maken. Het is af!
Een vreselijk moment eigenlijk. Die drie woorden. Het is af…
